дульцы́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. дульцы́н
Р. дульцы́ну
Д. дульцы́ну
В. дульцы́н
Т. дульцы́нам
М. дульцы́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дульцы́н, -ну м., хим. дульци́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дульцы́н, ‑у, м.

Рэчыва, якое ў шмат разоў пераўзыходзіць па саладосці цукар і выкарыстоўваецца іншы раз замест яго.

[Ад ням. dulcis — салодкі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дульци́н хим. дульцы́н, -ну м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)