ду́дачны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ду́дачны ду́дачная ду́дачнае ду́дачныя
Р. ду́дачнага ду́дачнай
ду́дачнае		 ду́дачнага ду́дачных
Д. ду́дачнаму ду́дачнай ду́дачнаму ду́дачным
В. ду́дачны (неадуш.)
ду́дачнага (адуш.)		 ду́дачную ду́дачнае ду́дачныя (неадуш.)
ду́дачных (адуш.)
Т. ду́дачным ду́дачнай
ду́дачнаю		 ду́дачным ду́дачнымі
М. ду́дачным ду́дачнай ду́дачным ду́дачных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ду́дачны ду́дочный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дуда́, -ы́, ДМ дудзе́, мн. ду́ды і (з ліч. 2, 3, 4) дуды́, дуд, ж.

Беларускі духавы народны музычны інструмент з дзвюх і больш трубак, устаўленых у скураны мяшок, які надзімаецца праз трубку.

Іграць на дудзе.

Араць — не ў дуду іграць (з нар.).

◊

Дзьмуць у сваю дуду (разм., неадабр.) — настойваць на сваім.

І дуды вобземлю (разм.) — аб канчатковай развязцы чаго-н.

|| прым. ду́дачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ду́дочный ду́дачны, ду́дкавы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

свире́льный жале́йкавы, ду́дачны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)