дубі́начка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дубі́начка |
дубі́начкі |
| Р. |
дубі́начкі |
дубі́начак |
| Д. |
дубі́начцы |
дубі́начкам |
| В. |
дубі́начку |
дубі́начкі |
| Т. |
дубі́начкай
дубі́начкаю |
дубі́начкамі |
| М. |
дубі́начцы |
дубі́начках |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дубі́на, -ы, мн. -ы, -бі́н, ж.
1. Тоўстая, звычайна дубовая палка.
2. перан. Пра тупога, неразумнага чалавека (лаянк.).
|| памянш. дубі́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж. (да 1 знач.) і дубі́начка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж. (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)