дубо́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. дубо́вы дубо́вая дубо́вае дубо́выя
Р. дубо́вага дубо́вай
дубо́вае		 дубо́вага дубо́вых
Д. дубо́ваму дубо́вай дубо́ваму дубо́вым
В. дубо́вы (неадуш.)
дубо́вага (адуш.)		 дубо́вую дубо́вае дубо́выя (неадуш.)
дубо́вых (адуш.)
Т. дубо́вым дубо́вай
дубо́ваю		 дубо́вым дубо́вымі
М. дубо́вым дубо́вай дубо́вым дубо́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гра́бава-дубо́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. гра́бава-дубо́вы гра́бава-дубо́вая гра́бава-дубо́вае гра́бава-дубо́выя
Р. гра́бава-дубо́вага гра́бава-дубо́вай
гра́бава-дубо́вае		 гра́бава-дубо́вага гра́бава-дубо́вых
Д. гра́бава-дубо́ваму гра́бава-дубо́вай гра́бава-дубо́ваму гра́бава-дубо́вым
В. гра́бава-дубо́вы (неадуш.)
гра́бава-дубо́вага (адуш.)		 гра́бава-дубо́вую гра́бава-дубо́вае гра́бава-дубо́выя (неадуш.)
гра́бава-дубо́вых (адуш.)
Т. гра́бава-дубо́вым гра́бава-дубо́вай
гра́бава-дубо́ваю		 гра́бава-дубо́вым гра́бава-дубо́вымі
М. гра́бава-дубо́вым гра́бава-дубо́вай гра́бава-дубо́вым гра́бава-дубо́вых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

хваёва-дубо́вы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. хваёва-дубо́вы хваёва-дубо́вая хваёва-дубо́вае хваёва-дубо́выя
Р. хваёва-дубо́вага хваёва-дубо́вай
хваёва-дубо́вае		 хваёва-дубо́вага хваёва-дубо́вых
Д. хваёва-дубо́ваму хваёва-дубо́вай хваёва-дубо́ваму хваёва-дубо́вым
В. хваёва-дубо́вы (неадуш.)
хваёва-дубо́вага (адуш.)		 хваёва-дубо́вую хваёва-дубо́вае хваёва-дубо́выя (неадуш.)
хваёва-дубо́вых (адуш.)
Т. хваёва-дубо́вым хваёва-дубо́вай
хваёва-дубо́ваю		 хваёва-дубо́вым хваёва-дубо́вымі
М. хваёва-дубо́вым хваёва-дубо́вай хваёва-дубо́вым хваёва-дубо́вых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Дубаве́цце ’дробязь, глупства’ (Касп.). З *dǫbo‑větьje ’дубовае галлё’ (> ’дробязь, глупства’). Яшчэ адзін прыклад існавання ў гаворках значнай колькасці складаных слоў.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дубо́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да дуба (у 1 знач.). Дубовы лес. Дубовы ліст. Дубовы корань. // Зроблены з дубу. Дубовы стол. Дубовыя дзверы. Дубовая паля.

2. перан. Разм. Грубы, нязграбны, няскладны. Дубовы стыль. Дубовая мова. □ Толя злуе, што ў мяне тупы слых і дубовыя пальцы. Скрыган. // Нячулы, чэрствы, абыякавы да іншых. — У вашага сына, мабыць, такое дубовае сэрца, што нічым яго не прасвідруеш. Бядуля.

•••

Дубовая галава гл. галава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кары́та, ‑а, М ‑рыце, н.

Прадаўгаватая пасудзіна, выдзеўбаная з дрэва або збітая з дошак, якая скарыстоўваецца звычайна для кармлення жывёлы. Дубовае карыта. Свіное карыта. □ [Наталля] дастала з печы чыгун паранай бульбы, пасекла ў карыце і замяшала свінням. Чорны. Калі гусяняты заканчвалі выбіраць насамі-лодачкамі корм з карытаў, дзяўчынкі гналі іх на возера. Даніленка. // Пра старое, непрыгоднае судна, лодку. Усхапіўся дзядзька мокры, брудны, А вынік спробы той паскудны: Чаўнок не човен, а карыта, І нос і частка дна адбіта. Колас.

•••

Лезці не ў сваё карыта гл. лезці.

Разбітае (старое) карыта — пра што‑н. старое, непрыгоднае. — Гэта не машына, а старое карыта, сэр. Тарантас фермера Молі. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)