дубле́тны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. дубле́тны дубле́тная дубле́тнае дубле́тныя
Р. дубле́тнага дубле́тнай
дубле́тнае		 дубле́тнага дубле́тных
Д. дубле́тнаму дубле́тнай дубле́тнаму дубле́тным
В. дубле́тны (неадуш.)
дубле́тнага (адуш.)		 дубле́тную дубле́тнае дубле́тныя (неадуш.)
дубле́тных (адуш.)
Т. дубле́тным дубле́тнай
дубле́тнаю		 дубле́тным дубле́тнымі
М. дубле́тным дубле́тнай дубле́тным дубле́тных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дубле́тны дубле́тный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дубле́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дублета, з’яўляецца дублетам. Дублетны фонд бібліятэкі. Дублетны экземпляр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дубле́т, -а, М -ле́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Адзін з двух аднолькавых прадметаў, другі экзэмпляр якой-н. рэчы.

Д. кнігі ў бібліятэцы.

2. Два выстралы запар па адной цэлі з двухствольнай стрэльбы.

|| прым. дубле́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дубле́тный дубле́тны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)