дуалі́ст
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дуалі́ст |
дуалі́сты |
| Р. |
дуалі́ста |
дуалі́стаў |
| Д. |
дуалі́сту |
дуалі́стам |
| В. |
дуалі́ста |
дуалі́стаў |
| Т. |
дуалі́стам |
дуалі́стамі |
| М. |
дуалі́сце |
дуалі́стах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дуалі́ст, ‑а, М ‑сце, м.
Паслядоўнік дуалізму (у 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дуали́ст дуалі́ст, -та м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)