друі́д

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. друі́д друі́ды
Р. друі́да друі́даў
Д. друі́ду друі́дам
В. друі́да друі́даў
Т. друі́дам друі́дамі
М. друі́дзе друі́дах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

друі́д м., рел., ист. друи́д

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

друі́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Жрэц у старажытных кельтаў.

[Фр. druide.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

друи́д рел., ист. друі́д, -да м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)