друка́рскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. друка́рскі друка́рская друка́рскае друка́рскія
Р. друка́рскага друка́рскай
друка́рскае		 друка́рскага друка́рскіх
Д. друка́рскаму друка́рскай друка́рскаму друка́рскім
В. друка́рскі (неадуш.)
друка́рскага (адуш.)		 друка́рскую друка́рскае друка́рскія (неадуш.)
друка́рскіх (адуш.)
Т. друка́рскім друка́рскай
друка́рскаю		 друка́рскім друка́рскімі
М. друка́рскім друка́рскай друка́рскім друка́рскіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

цы́цара, нескл., н. (спец.).

Адзін з буйных друкарскіх шрыфтоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гарніту́ра, -ы, ж. (спец.).

Камплект друкарскіх шрыфтоў аднаго малюнка, але розных памераў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

шрыфт, -у, М -фце, мн. -ы́, -о́ў, м.

Камплект друкарскіх літар пэўнага памеру і формы, а таксама іх адбітак.

Дробны ш.

|| прым. шрыфтавы́, -а́я, -о́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тыпо́метр, ‑а, м.

Прыбор для вызначэння памеру друкарскіх літар.

[Ад грэч. typos — адбітак, форма і metreō — вымяраю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цы́цэра, нескл., н.

Спец. Адзін з буйных друкарскіх шрыфтоў.

[Ад імя Цыцэрона, «Пісьмы» якога былі надрукаваны ў 1467 г. такім шрыфтам.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пальмі́ра, ‑ы, ж.

Спец. Адна з гарнітур рускіх друкарскіх шрыфтоў.

[Ад назвы старажытнага горада ў Сірыі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ке́гель, ‑ю, м.

Памер друкарскай літары (у вышыню), вызначаны ў друкарскіх пунктах.

[Ням. Kegel.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарніту́ра, ‑ы, ж.

Камплект друкарскіх шрыфтоў аднаго малюнка, але розных памераў і абрысаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

а́ркуш, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Стандартны (тонкі, плоскі) кавалак паперы.

А. са сшытка.

2. Адзінка вымярэння аб’ёму друкаванага тэксту (спец.).

○

Аўтарскі аркуш — 40000 друкарскіх знакаў з прабеламі.

|| прым. а́ркушны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)