дружы́ць, дружу́, дру́жыш, дру́жыць; незак. з кім і без дап.
Быць у дружбе з кім-н.; сябраваць.
Хлопцы дружаць з самага маленства.
Д. з кнігай (перан.). Д. са спортам (перан.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
дружы́ць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
дружу́ |
дру́жым |
| 2-я ас. |
дру́жыш |
дру́жыце |
| 3-я ас. |
дру́жыць |
дру́жаць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
дружы́ў |
дружы́лі |
| ж. |
дружы́ла |
| н. |
дружы́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
дружы́ |
дружы́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
дру́жачы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дружы́ць, дружу, дружыш, дружыць; незак., з кім і без дап.
Быць у дружбе з кім‑, чым‑н., выяўляць узаемную прыхільнасць; сябраваць. [Зыгмусь з Фэлькам] дружылі вельмі, з самых малых год сваіх. Чорны. Нам дружыць патрэбна між сабою І стаяць за мір — плячо к плячу. Смагаровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дружыць, дружыцца, сябраваць, братацца; таварышкаваць, таварышаваць, хаўрусаваць, хаўруснічаць, калегаваць, вадзіцца, знацца (разм.); кампанаваць (абл.) □ вадзіць дружбу, вадзіць хаўрус, вадзіць знаёмства, вадзіць кампанію
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
дружи́ть несов. сябрава́ць, дружы́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дружи́ться пачына́ць сябрава́ць (дружы́ць);
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дба́йны, ‑ая, ‑ае.
Старанны, руплівы. Гляджу, як народ працавіты і дбайны На ніве калгаснай з машынаю дружыць. Хведаровіч. Усё было дагледжана, відаць, што тут хадзілі дбайныя рукі. Гурскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
раздружы́ць, ‑дружу, ‑дружыш, ‑дружыць; зак., каго-што.
Разм. Спыніць, перарваць чыю‑н. дружбу. Раздружыць сяброў. // перан. Прымусіць страціць прыхільнасць да чаго‑н., перастаць займацца чым‑н. Раздружыць з работай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
друг, -а, м.
1. Той, хто дружыць 3 кім-н., блізкі сябар, прыяцель.
Стары д. лепш за новых двух (з нар.). Сустрэча з другам.
Зялёны д. (пра лес).
2. Ужыв. як зварот да блізкага чалавека, а таксама як ветлівы зварот да таварыша, суседа ці сустрэчнага чалавека.
Дапамажы, д.
3. К дру́жа (разм.). Ужыв. як форма звароту да каго-н.
Дарагі дружа, спачуваю табе.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)