до́ж

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. до́ж до́жы
Р. до́жа до́жаў
Д. до́жу до́жам
В. до́жа до́жаў
Т. до́жам до́жамі
М. до́жу до́жах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дож, ‑а, м.

Тытул правіцеля Венецыянскай і Генуэзскай рэспублік да канца 18 ст. // Асоба, якая мела гэты тытул. Палац дожаў.

[Іт. doge.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)