ди́кий в разн. знач. дзі́кі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзі́кі в разн. знач. ди́кий;

дз. вінагра́д — ди́кий виногра́д;

~кая каза́ — ди́кая коза́;

дз. гнеў — ди́кий гнев;

дз. крык — ди́кий крик;

~кая ду́мка — ди́кая мысль;

дз. пляж — ди́кий пляж;

○ ~кае мя́са — мед. ди́кое мя́со

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вепр м. вепрь; ди́кий каба́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзя́целіна ж. (дикий клевер) ка́шка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

полуди́кий напаўдзі́кі; (почти дикий) ама́ль дзі́кі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

асля́к, -ка́ м., зоол. (дикий осёл) осля́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзік (род. дзіка́) м., зоол. ди́кий каба́н, вепрь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Дзі́кі ’дзікі’. Параўн. рус. ди́кий, укр. ди́кий, польск. dziki, в.-луж. dziki, балг. ди́кый (з слоўніка Герава) і г. д. Прасл. *dikъ. Лічыцца роднасным прасл. *divъ, *divokъ, літ. dỹkas, лат. diks (але, магчыма, балт. лексемы запазычаны са слав. моў). Траўтман, 54; Бернекер, 1, 199–200; Фасмер, 1, 514; Трубачоў, Эт. сл., 5, 29–30.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дзіклі́вы

1. (застенчивый) ди́кий;

~вае дзіця́ — ди́кий ребёнок;

2. (угрюмый, избегающий общения) необщи́тельный, нелюди́мый;

дз. чалаве́к — нелюди́мый челове́к, нелюди́м;

3. (о животном) дича́щийся

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нелюди́мый

1. нелюдзі́мы; (угрюмый) пану́ры; (дикий, застенчивый человек) дзіклі́вы;

2. (пустынный) бязлю́дны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)