дзі́ўнасць

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. дзі́ўнасць
Р. дзі́ўнасці
Д. дзі́ўнасці
В. дзі́ўнасць
Т. дзі́ўнасцю
М. дзі́ўнасці

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дзі́ўнасць ж. стра́нность, удиви́тельность; непостижи́мость, дико́винность; мудрёность

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзі́ўнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць дзіўнага (у 1 знач.). Сваёю дзіўнасцю гэты вобраз міжвольна прыцягваў да сябе ўвагу публікі. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзі́ўны, -ая, -ае.

1. Які выклікае здзіўленне; нябачаны.

Малому прысніўся д. сон.

Дзіўна (прысл.) паводзіць сябе.

2. Цудоўны, чароўны.

Чуецца дзіўная музыка.

Дзіўная купальская ноч.

|| наз. дзі́ўнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

удиви́тельность уст. дзі́ўнасць, -ці ж.; дзіўната́, -ты́ ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мудрёность дзі́ўнасць, -ці ж.; незразуме́ласць, -ці ж.; мудраге́лістасць, -ці ж.; ця́жкасць, -ці ж.; склада́насць, -ці ж.; см. мудрёный;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стра́нность ж.

1. дзі́ўнасць, -ці ж.;

2. (странная манера) дзіва́цтва, -ва ср.;

◊

челове́к со стра́нностями дзіва́к, чалаве́к з дзіва́цтвамі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

непостижи́мость неспасці́жнасць, -ці ж., недасту́пнасць, -ці ж. (для ро́зуму); незразуме́ласць, -ці ж.; зага́дкавасць, -ці ж., дзі́ўнасць, -ці ж.; см. непостижи́мый;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)