дзярка́ч¹, дзеркача́, мн. дзеркачы́, дзеркачо́ў, м.

Стары венік без лісця.

Дзеркачамі дзеці мялі двор.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дзярка́ч

‘венік’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дзярка́ч дзеркачы́
Р. дзеркача́ дзеркачо́ў
Д. дзеркачу́ дзеркача́м
В. дзярка́ч дзеркачы́
Т. дзеркачо́м дзеркача́мі
М. дзеркачы́ дзеркача́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дзярка́ч², дзеркача́, мн. дзеркачы́, дзеркачо́ў, м.

Невялікая лугавая птушка сямейства пастушковых з характэрным скрыпучым крыкам; драч.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дзярка́ч

‘птушка’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дзярка́ч дзеркачы́
Р. дзеркача́ дзеркачо́ў
Д. дзеркачу́ дзеркача́м
В. дзеркача́ дзеркачо́ў
Т. дзеркачо́м дзеркача́мі
М. дзеркачы́ дзеркача́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дзярка́ч I (род. дзеркача́) м. (веник из прутьев) голи́к

дзярка́ч II (род. дзеркача́) м., обл., см. драч

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзярка́ч ​1, дзеркача, м.

Стары венік без лісця; галень. Косцік і Тома так выскраблі дзеркачамі двор і вуліцу, што было хоць каціся. Васілевіч. [Якаў] стаяў каля парога і дзеркачом абмятаў з ботаў снег. Чарнышэвіч.

дзярка́ч ​2, дзеркача, м.

Тое, што і драч. Было маўкліва вакол, толькі часам дзяркач на сенажаці, быццам пілкай, пераразаў паветра. Броўка. Здавалася, што ўсё жывое перамясцілася туды, на балота: там было шумна — крычалі дзеркачы, ржалі коні. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Дзярка́ч ’венік’ (БРС). Рус. дыял. дерка́ч, укр. дерка́ч. Вытворнае ад dьrkati ’выдаваць пэўныя гукі’; гукапераймальнае ўтварэнне. Гл. Трубачоў, Эт. сл., 5, 222.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

драч, драча́, мн. драчы́, -о́ў, м.

Невялікая лугавая птушка сямейства пастушковых са скрыпучым, прарэзлівым крыкам, дзяркач².

У траве гучна адазваўся д.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

голи́к​I (веник из прутьев) разг. дзярка́ч, род. дзеркача́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гале́нь, ‑льня, м.

Абл. Стары венік без лісця; дзяркач. Маці, відаць, цэлы гай.. гальнёў сшаравала, Пакуль падлога Зрабілася гладкая. Барадулін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)