дзя́дзіна, -ы, мн. -ы, -дзін, ж.

Дзядзькава жонка.

У хаце ўсе паважалі працавітую дзядзіну.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дзя́дзіна

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дзя́дзіна дзя́дзіны
Р. дзя́дзіны дзя́дзін
Д. дзя́дзіне дзя́дзінам
В. дзя́дзіну дзя́дзін
Т. дзя́дзінай
дзя́дзінаю		 дзя́дзінамі
М. дзя́дзіне дзя́дзінах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дзя́дзіна ж. (жена дяди) тётка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзя́дзіна, ‑ы, ж.

Дзядзькава жонка. [Ліпачка] не любіла ні самога дзядзьку, ні дзядзіну, ні нават сваіх стрыечных братоў, асабліва Яся. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цётка / дзядзькава жонка: дзядзіна

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

ёмка ​1,

1. Прысл. да ёмкі.

2. безас. у знач. вык. Разм. Добра, зручна. Сядзець [Віктару], відаць, было не вельмі ёмка, і ён раз-пораз варочаўся, намагаўся вылезці з кажуха. Шамякін.

ёмка ​2, ‑і, ДМ ёмцы; Р мн. ‑мак; ж.

Абл. Чапяла. Дзядзіна.. пякла аладкі, нервуючыся, бразгала праз меру моцна аб прыпечак ёмкаю і патэльняй. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тётка цётка, -кі ж.;

◊

го́лод не тётка погов. го́лад не дзя́дзіна, з’ясі́ і кра́дзена; гало́днаму ўсё смаку́е; гало́днаму асцюкі́ не ко́люцца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)