дзяву́ля
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дзяву́ля |
дзяву́лі |
| Р. |
дзяву́лі |
дзяву́ль |
| Д. |
дзяву́лі |
дзяву́лям |
| В. |
дзяву́лю |
дзяву́ль |
| Т. |
дзяву́ляй
дзяву́ляю |
дзяву́лямі |
| М. |
дзяву́лі |
дзяву́лях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дзяву́ля ж., прост. де́вка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дзяву́ля, ‑і, ж.
Разм. Тое, што і дзявуха.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Адзеву́ліць ’здзівідь, абмарочыць, ашукаць’ (Нас.), ададзівуліць (словаўтваральная мадэль, як у абакуліць). Магчыма, кантамінацыя з дзявуля дзяўчынка’. Гл. аздзівяліць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)