дзю́б

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дзю́б дзю́бы
Р. дзю́ба дзю́баў
Д. дзю́бу дзю́бам
В. дзю́б дзю́бы
Т. дзю́бам дзю́бамі
М. дзю́бе дзю́бах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дзюб м., обл., см. дзю́ба 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзю́ба

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дзю́ба дзю́бы
Р. дзю́бы дзю́б
Д. дзю́бе дзю́бам
В. дзю́бу дзю́бы
Т. дзю́бай
дзю́баю		 дзю́бамі
М. дзю́бе дзю́бах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дзю́ба, -ы, мн. -ы, дзюб і -аў, ж.

У птушак: рагавое ўтварэнне з дзвюх падоўжаных бяззубых сківіц.

Арліная д.

◊

З камарыную дзюбу (разм.) — пра што-н. малое, мізэрнае.

|| памянш. дзю́бка, -і, ДМ -бцы, мн. -і, -бак, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дзюба; дзюб, глюга (разм.); клюнка (абл.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)