дзе́ўчына

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дзе́ўчына дзе́ўчыны
Р. дзе́ўчыны дзе́ўчын
Д. дзе́ўчыне дзе́ўчынам
В. дзе́ўчыну дзе́ўчын
Т. дзе́ўчынай
дзе́ўчынаю		 дзе́ўчынамі
М. дзе́ўчыне дзе́ўчынах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дзе́ўчына

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дзе́ўчына дзяўча́ты
дзяўчы́ны
Р. дзе́ўчыны дзяўча́т
Д. дзе́ўчыне дзяўча́там
В. дзе́ўчыну дзяўча́т
Т. дзе́ўчынай
дзе́ўчынаю		 дзяўча́тамі
М. дзе́ўчыне дзяўча́тах

Іншыя варыянты: дзяўчы́на.

Крыніцы: krapivabr2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дзе́ўчына ж., разг., см. дзяўчы́на

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Дзе́ўчын

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Дзе́ўчын
Р. Дзе́ўчына
Д. Дзе́ўчыну
В. Дзе́ўчын
Т. Дзе́ўчынам
М. Дзе́ўчыне

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дзяўчы́на

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дзяўчы́на дзяўча́ты
дзяўчы́ны
Р. дзяўчы́ны дзяўча́т
Д. дзяўчы́не дзяўча́там
В. дзяўчы́ну дзяўча́т
Т. дзяўчы́най
дзяўчы́наю		 дзяўча́тамі
М. дзяўчы́не дзяўча́тах

Іншыя варыянты: дзе́ўчына.

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дзе́ўчын

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. дзе́ўчын дзе́ўчына дзе́ўчынае дзе́ўчыныя
Р. дзе́ўчынага дзе́ўчынай
дзе́ўчынае		 дзе́ўчынага дзе́ўчыных
Д. дзе́ўчынаму дзе́ўчынай дзе́ўчынаму дзе́ўчыным
В. дзе́ўчын
дзе́ўчынага		 дзе́ўчыную дзе́ўчынае дзе́ўчыныя
Т. дзе́ўчыным дзе́ўчынай
дзе́ўчынаю		 дзе́ўчыным дзе́ўчынымі
М. дзе́ўчыным дзе́ўчынай дзе́ўчыным дзе́ўчыных

Крыніцы: tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дзе́ўчын

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. дзе́ўчын дзе́ўчына дзе́ўчынае дзе́ўчыныя
Р. дзе́ўчынага дзе́ўчынай
дзе́ўчынае		 дзе́ўчынага дзе́ўчыных
Д. дзе́ўчынаму дзе́ўчынай дзе́ўчынаму дзе́ўчыным
В. дзе́ўчын
дзе́ўчынага		 дзе́ўчыную дзе́ўчынае дзе́ўчыныя
Т. дзе́ўчыным дзе́ўчынай
дзе́ўчынаю		 дзе́ўчыным дзе́ўчынымі
М. дзе́ўчыным дзе́ўчынай дзе́ўчыным дзе́ўчыных

Крыніцы: tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

де́вушка дзяўчы́на, -ны ж.; разг. дзе́ўчына, -ны ж., мн. дзяўча́ты, -ча́т;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

деви́ца и нар.-поэт. де́вица уст. дзяўчы́на, -ны ж., мн. дзяўча́ты, -ча́т, дзе́ўчына, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лю́басць, ‑і, ж.

1. Пачуццё глыбокай прыхільнасці да каго‑, чаго‑н., адданасці каму‑, чаму‑н.; любоў. Праз усё жыццё пранёс Якуб Колас вялікую любасць да роднага слова. «Полымя». // Пачуццё пяшчоты, любавання; замілаванне. Не спускаючы з рук Маечку, Мікола сеў за стол, з любасцю пагладзіў яе па галоўцы. Краўчанка.

2. у знач. вык. Любата. Не дзеўчына — любасць адна. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)