дзеўчанё́
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, ніякі род, рознаскланяльны
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дзеўчанё́ |
дзеўчаня́ты |
| Р. |
дзеўчаня́ці |
дзеўчаня́таў |
| Д. |
дзеўчаню́ |
дзеўчаня́там |
| В. |
дзеўчанё́ |
дзеўчаня́таў |
| Т. |
дзеўчанё́м |
дзеўчаня́тамі |
| М. |
дзеўчаня́ці |
дзеўчаня́тах |
Іншыя варыянты:
дзеўчаня́.
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дзеўчаня́ і дзеўчанё, -ня́ці, мн. -ня́ты, -ня́т, н.
Маленькая дзяўчына.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
дзеўчанё ср., см. дзеўчаня́
дзеўчаня́ и дзеўчанё, -ня́ці ср., разг.
1. пренебр. девчо́нка ж.;
2. ласк. девчу́рка ж.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дзеўчаня́ і дзеўчанё, ‑няці; мн. ‑нят; н.
Маленькая дзяўчына. Дзеўчанё спала, палажыўшы русявую галоўку на матчыны калені. Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дзеўчаня́
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, ніякі род, рознаскланяльны
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дзеўчаня́ |
дзеўчаня́ты |
| Р. |
дзеўчаня́ці |
дзеўчаня́таў |
| Д. |
дзеўчаню́ |
дзеўчаня́там |
| В. |
дзеўчаня́ |
дзеўчаня́таў |
| Т. |
дзеўчанё́м |
дзеўчаня́тамі |
| М. |
дзеўчаня́ці |
дзеўчаня́тах |
Іншыя варыянты:
дзеўчанё́.
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
девчо́нка ж., разг. дзяўчо́, -ча́ці ср., дзеўчаня́ и дзеўчанё, -ня́ці ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
девчу́рка разг., ласк. дзяўчы́нка, -кі ж., мн. дзяўча́ткі, -так, дзеўчаня́ и дзеўчанё, -ня́ці ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
зго́дны, ‑ая, ‑ае; ‑дзён, ‑дна.
1. Які выражае, дае згоду (у 1 знач.) на што‑н. — А яны ўсе згодны? — перабіў Рыгора Мілоўскі. — Вядома, што згодны, а то чаго б яны пайшлі сюды? Галавач.
2. з кім-чым. Які прытрымліваецца з кім‑н. адной думкі, адных поглядаў; салідарны з кім‑, чым‑н. Праўда, з дзеверам дружаць — У іх доля адна, Згодзен ён быць за мужа. Ды не згодна яна. Непачаловіч. І хоць абодва хлапчукі былі ў душы згодны з Зінай, але ім не хацелася, каб гэтае дзеўчанё думала, што яны слухаюцца яе. Скрыпка.
3. Які супадае з чым‑н.; падобны, аднолькавы. Сведкі далі згодныя паказанні.
4. Дружны; аднадушны. Так абое яны [Іван і Джулія], зноў згодныя і прыхільныя, памалу пайшлі краем лугу. Быкаў. Не выстаяць бомбе ў змаганні з сям’ёю братэрскай, згоднай. Куляшоў.
5. Узгоднены, зладжаны. Патрэбна згодная, па выпрацаванаму плану, работа тысяч людзей, якая біла б у адзін пункт, а для гэтага трэба арганізацыя, у дадзеным выпадку настаўніцкая арганізацыя. Колас.
6. Стройны, гарманічны (пра музыку, спевы). — І крыжы на дол прыпалі І схінуўся верх лясоў І граць дзеду памагалі Хорам згодных галасоў. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)