дзе́рбнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дзе́рбнік |
дзе́рбнікі |
| Р. |
дзе́рбніка |
дзе́рбнікаў |
| Д. |
дзе́рбніку |
дзе́рбнікам |
| В. |
дзе́рбніка |
дзе́рбнікаў |
| Т. |
дзе́рбнікам |
дзе́рбнікамі |
| М. |
дзе́рбніку |
дзе́рбніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
дзе́рбнік м., зоол. де́рбник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дзе́рбнік, ‑а, м.
Невялікі ястраб. У гэты момант, быццам з неба, на галлё зваліўся дзербнік — страшэнны вораг дробных птушак. Ігнаценка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)