джгі́р
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
джгі́р |
джгіры́ |
| Р. |
джгіра́ |
джгіро́ў |
| Д. |
джгіру́ |
джгіра́м |
| В. |
джгіра́ |
джгіро́ў |
| Т. |
джгіро́м |
джгіра́мі |
| М. |
джгіры́ |
джгіра́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
джгір м., обл., см. аджгі́р
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Аджгі́р (БРС), джгір (БелСЭ) ’Acerina cernua’. Мабыць, з літ. ažgỹs, ežgỹs ’тс’. Гл. ажгур.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Пундач ’рыба Cottus gobio Linne’ (басейн Нёмана; Жук., 397; Жукаў, 156); сюды ж пу́нда ’невялікая тоўстая рыбка’ (шальч., Сл. ПЗБ). Паводле Грынавяцкене (там жа), з літ. pundzis ’джгір’, у аснове значэнне ’тоўсты, пузаты’, параўн. літ. дыял. pundzyla ’таўстун, пузан’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)