двухмо́ўны, -ая, -ае.

1. Які карыстаецца дзвюма мовамі.

Двухмоўнае насельніцтва.

2. Складзены на дзвюх мовах.

Д. слоўнік.

|| наз. двухмо́ўе, -я, н. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

двухмо́ўны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. двухмо́ўны двухмо́ўная двухмо́ўнае двухмо́ўныя
Р. двухмо́ўнага двухмо́ўнай
двухмо́ўнае		 двухмо́ўнага двухмо́ўных
Д. двухмо́ўнаму двухмо́ўнай двухмо́ўнаму двухмо́ўным
В. двухмо́ўны (неадуш.)
двухмо́ўнага (адуш.)		 двухмо́ўную двухмо́ўнае двухмо́ўныя (неадуш.)
двухмо́ўных (адуш.)
Т. двухмо́ўным двухмо́ўнай
двухмо́ўнаю		 двухмо́ўным двухмо́ўнымі
М. двухмо́ўным двухмо́ўнай двухмо́ўным двухмо́ўных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

двухмо́ўны двуязы́чный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

двухмо́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. Які карыстаецца дзвюма мовамі. Міністр Тугут хоча абаперціся ў Заходняй Беларусі на кулака, дае пазыкі, адкрывае двухмоўныя школы, прыдобрываецца. Пестрак.

2. Складзены на дзвюх мовах. Двухмоўны слоўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

двуязы́чный двухмо́ўны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)