двары́шча, -а, мн. -ы, -ры́шч і -аў, н.

Участак з хатай і іншымі гаспадарчымі будынкамі; сядзіба.

Д. зарасло травой.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Двары́шча

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Двары́шча
Р. Двары́шча
Д. Двары́шчу
В. Двары́шча
Т. Двары́шчам
М. Двары́шчы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

двары́шча

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. двары́шча двары́шчы
Р. двары́шча двары́шч
двары́шчаў
Д. двары́шчу двары́шчам
В. двары́шча двары́шчы
Т. двары́шчам двары́шчамі
М. двары́шчы двары́шчах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

двары́шча ср.

1. (место, на котором расположен двор) двори́ще;

2. ист. дво́рище

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

двары́шча, ‑а, н.

Участак з хатай і дваровымі будынкамі. З дварышча толькі выйдзеш за такі — Вясельных скрыпак нават не чуваць. Танк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тын, ‑у, м.

Агароджа з папярочных або вертыкальных жэрдак, пераплеценых прутамі лазы, хворастам. За невысокім тынам корпалася ў градах жанчына. Асіпенка. // Суцэльная агароджа з убітых у зямлю жэрдак, плашак. Бэзам абсаджана дварышча, Тынам з бярвенняў аточана. Дзяргай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)