двара́нка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. двара́нка двара́нкі
Р. двара́нкі двара́нак
Д. двара́нцы двара́нкам
В. двара́нку двара́нак
Т. двара́нкай
двара́нкаю		 двара́нкамі
М. двара́нцы двара́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

двара́нка ж. дворя́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

двара́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жан. да дваранін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дварані́н, -а, мн. -ра́не і (з ліч. 2, 3, 4) дварані́ны, -ра́н, м.

Асоба, якая належыць да дваранства.

|| ж. двара́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. двара́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дворя́нка двара́нка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)