Verbum

анлайнавы слоўнік

двае́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

двае́нне ср.

1. с.-х. двое́ние;

2. спец. двое́ние;

1, 2 см. дваі́ць;

3. двое́ние; см. дваі́цца ¹

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

двае́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. дваіць і стан паводле знач. дзеясл. дваіцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дваі́ць, дваю́, дво́іш, дво́іць; незак., што.

1. Паўторна ўзорваць, пераворваць.

Д. поле.

2. Падзяляць на дзве часткі (спец.).

Д. скуры.

|| зак. падво́іць, -во́ю, -во́іш, -во́іць; -во́ены.

|| наз. двае́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

двое́ние двае́нне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вздва́ивание

1. здво́йванне, -ння ср.;

2. с.-х. двае́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)