да́ўкі, -ая, -ае.

Які перасядае ў горле, выклікае аскому.

Даўкія грушы.

|| наз. да́ўкасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

да́ўкі

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. да́ўкі да́ўкая да́ўкае да́ўкія
Р. да́ўкага да́ўкай
да́ўкае		 да́ўкага да́ўкіх
Д. да́ўкаму да́ўкай да́ўкаму да́ўкім
В. да́ўкі (неадуш.)
да́ўкага (адуш.)		 да́ўкую да́ўкае да́ўкія (неадуш.)
да́ўкіх (адуш.)
Т. да́ўкім да́ўкай
да́ўкаю		 да́ўкім да́ўкімі
М. да́ўкім да́ўкай да́ўкім да́ўкіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

да́ўкі те́рпкий, вя́жущий, вя́зкий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

да́ўкі, ‑ая, ‑ае.

Які перасядае ў горле, выклікае аскому. Даўкі яблык. // Горкі, едкі (пра дым, пах і пад.). Запахла даўнім прагорклым дымам, нібы гарэла дзе старая зляжалая салома. Лынькоў. У горадзе яшчэ стаяў пах гару, цяжкі і даўкі. Арабей. // перан. Выкліканы горам, крыўдай і пад.; гнятлівы, цяжкі. Так захацелася дамоў, аж нешта даўкае заказытала ў горле. Грахоўскі. Даўкі камяк стаяў у горле, ныла сэрца, хацелася заплакаць ад роспачы і бяссілля. С. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

це́рпкі, -ая, -ае.

Кіславата-даўкі, аскомісты.

Церпкае віно.

|| наз. це́рпкасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

да́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. да́ўка
Р. да́ўкі
Д. да́ўцы
В. да́ўку
Т. да́ўкай
да́ўкаю
М. да́ўцы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

те́рпкий (о плодах, вине) да́ўкі, аско́місты; (кислый) кі́слы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прака́шляцца, ‑яюся, ‑яешся, ‑яецца; зак.

Прачысціць горла кашлем; адкашляцца. Варухнулася ў .. [Версана] на гарляку вострая бугрынка, нібы каўтнуў даўкі камяк, пракашляўся. Місько.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цёрн, -у, м.

Калючы куст або дрэва сямейства ружакветных, а таксама дробныя чорна-сінія, з шызым налётам плады гэтай расліны, якія маюць даўкі смак.

|| прым. цярно́вы, -ая, -ае.

Ц. куст.

◊

Цярновы вянок — сімвал мучэння, пакут (калючы цярновы вянок быў надзеты на Ісуса Хрыста перад распяццем на крыжы).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

айва́, ‑ы, ж.

1. Паўднёвае пладовае дрэва сямейства ружакветных.

2. Плод гэтага дрэва, падобны на яблык і грушу, цвёрды, даўкі на смак. / у знач. зб. Варэнне з айвы.

[Цюрк.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)