даўжні́ца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. даўжні́ца даўжні́цы
Р. даўжні́цы даўжні́ц
Д. даўжні́цы даўжні́цам
В. даўжні́цу даўжні́ц
Т. даўжні́цай
даўжні́цаю		 даўжні́цамі
М. даўжні́цы даўжні́цах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

даўжні́ца ж., прям., перен. должни́ца

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даўжні́ца, ‑ы, ж.

Жан. да даўжнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

даўжні́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Той, хто ўзяў у доўг, пазычыў у каго-н.

Жыве нядрэнна сам і мае многіх даўжнікоў.

|| ж. даўжні́ца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

должни́ца даўжні́ца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)