даўгано́сы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. даўгано́сы даўгано́сая даўгано́сае даўгано́сыя
Р. даўгано́сага даўгано́сай
даўгано́сае		 даўгано́сага даўгано́сых
Д. даўгано́саму даўгано́сай даўгано́саму даўгано́сым
В. даўгано́сы (неадуш.)
даўгано́сага (адуш.)		 даўгано́сую даўгано́сае даўгано́сыя (неадуш.)
даўгано́сых (адуш.)
Т. даўгано́сым даўгано́сай
даўгано́саю		 даўгано́сым даўгано́сымі
М. даўгано́сым даўгано́сай даўгано́сым даўгано́сых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

даўгано́сы долгоно́сый, длинноно́сый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даўгано́сы, ‑ая, ‑ае.

З доўгім носам. Даўганосы камар. Даўганосыя чаравікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

длинноно́сый даўгано́сы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даўга... (гл. доўга...).

Першая састаўная частка складаных слоў; пішацца, калі націск у другой частцы слова падае на першы склад, напр.: даўгавечны, даўганосы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

долгоно́сый даўгано́сы; (с длинным клювом) даўгадзю́бы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даўга... (гл. доўга...).

Першая састаўная частка складаных слоў; ужываецца замест «доўга...», калі націск у другой частцы падае на першы склад, напрыклад: даўганогі, даўганосы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

насаты, даўганосы

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

цукровабура́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да цукровых буракоў, звязаны з вырошчваннем цукровых буракоў. Цукровабурачнае поле. Цукровабурачная гаспадарка. // Прыгатаваны з цукровых буракоў. Цукровабурачная патака.

2. Які паразітуе на цукровых бураках. Цукровабурачны даўганосы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паха́джваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Тое, што і пахаджаць. На гэты раз чытанне штось не ладзілася, і Лабановіч часта адрываўся ад кнігі, пахаджваў па пакоі і думаў. Колас. Толькі цяпер я заўважыў, што сярод статка важна пахаджвае на сваіх высокіх нагах даўганосы гаспадар балот. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)