да́чніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. да́чніца да́чніцы
Р. да́чніцы да́чніц
Д. да́чніцы да́чніцам
В. да́чніцу да́чніц
Т. да́чніцай
да́чніцаю		 да́чніцамі
М. да́чніцы да́чніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

да́чніца ж. да́чница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

да́чніца, ‑ы, ж.

Жан. да дачнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

да́чнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто жыве, адпачывае летам на дачы².

Летам тут сем’ямі жывуць дачнікі.

|| ж. да́чніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

да́чница да́чніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)