дасу́жы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. дасу́жы дасу́жая дасу́жае дасу́жыя
Р. дасу́жага дасу́жай
дасу́жае		 дасу́жага дасу́жых
Д. дасу́жаму дасу́жай дасу́жаму дасу́жым
В. дасу́жы (неадуш.)
дасу́жага (адуш.)		 дасу́жую дасу́жае дасу́жыя (неадуш.)
дасу́жых (адуш.)
Т. дасу́жым дасу́жай
дасу́жаю		 дасу́жым дасу́жымі
М. дасу́жым дасу́жай дасу́жым дасу́жых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дасу́жы разг. работя́щий; рачи́тельный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дасу́жы, ‑ая, ‑ае; дасуж, ‑а.

Здольны ўсюды паспець, да ўсяго дайсці; спрытны, дзейны. Бальшавік дасужы Гаспадарку творыць, А так дружна, удала, Што не будзе гора. Купала. // Здатны на што‑н. Ён любіць жыць сваім адумам, А сам на выдумкі дасуж. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Дасу́жы ’дасужы’ (БРС). Рус. досу́жий, укр. досу́гий. Утварэнне ад *dosǫgъ ’вольны час; час, вольны ад працы’ (гэта апошняе — дэрыват ад прасл. *dosęg(a)ti). Гл. Трубачоў, Эт. сл., 5, 81–83; Фасмер, 1, 532.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)