дастатко́вы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. дастатко́вы дастатко́вая дастатко́вае дастатко́выя
Р. дастатко́вага дастатко́вай
дастатко́вае		 дастатко́вага дастатко́вых
Д. дастатко́ваму дастатко́вай дастатко́ваму дастатко́вым
В. дастатко́вы (неадуш.)
дастатко́вага (адуш.)		 дастатко́вую дастатко́вае дастатко́выя (неадуш.)
дастатко́вых (адуш.)
Т. дастатко́вым дастатко́вай
дастатко́ваю		 дастатко́вым дастатко́вымі
М. дастатко́вым дастатко́вай дастатко́вым дастатко́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

удо́сталь, прысл.

Да поўнага задавальнення, у дастатковай ступені.

Нагаварыцца ў.

У. накарміць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

панако́шваць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак., чаго.

Накасіць чаго-н. у дастатковай або вялікай колькасці.

П. сена.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

малазяме́льны, -ая, -ае.

Які не мае дастатковай колькасці зямлі для апрацоўкі.

М. селянін.

|| наз. малазяме́льнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

недаду́манасць, ‑і, ж.

Адсутнасць дастатковай прадуманасці. Недадуманасць заўсёды адбіваецца на рабоце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

малаадукава́ны, ‑ая, ‑ае.

Які не мае дастатковай адукацыі і ведаў. Малаадукаваны чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

малападрыхтава́ны, ‑ая, ‑ае.

Які не мае дастатковай падрыхтоўкі, дастатковых ведаў. Малападрыхтаваны тэхнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

неўгрунтава́ны, ‑ая, ‑ае.

Які не мае дастатковай угрунтаванасці; неўсталяваны. Неўгрунтаваны быт. Неўгрунтаваны вывад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

малаакты́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які не праяўляе дастатковай актыўнасці (у якой‑н. галіне дзейнасці).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

няўва́жлівы, -ая, -ае.

1. Рассеяны, без дастатковай увагі.

Н. слухач.

2. Які не праяўляе ўвагі да каго-, чаго-н.; няветлівы.

Н. да сям’і.

3. Такі, што не можа быць прыняты да ўвагі.

Няўважлівыя прычыны.

|| наз. няўва́жлівасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)