дары́льшчыца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дары́льшчыца |
дары́льшчыцы |
| Р. |
дары́льшчыцы |
дары́льшчыц |
| Д. |
дары́льшчыцы |
дары́льшчыцам |
| В. |
дары́льшчыцу |
дары́льшчыц |
| Т. |
дары́льшчыцай
дары́льшчыцаю |
дары́льшчыцамі |
| М. |
дары́льшчыцы |
дары́льшчыцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дары́льшчыца ж., уст. дари́тельница
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дары́льшчык, -а, мн. -і, -аў, м.
Той, хто дорыць што-н., робіць дарэнне.
Музейныя набыткі ад дарыльшчыкаў.
|| ж. дары́льшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
дари́тельница дары́льшчыца, -цы ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)