даргі́нцы, -цаў дарги́нцы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даргі́нцы, ‑аў; адз. даргінец, ‑нца, м.; даргінка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. даргінкі, ‑нак; ж.

Народ, які жыве ў Дагестанскай АССР.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

даргі́нка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. даргі́нка даргі́нкі
Р. даргі́нкі даргі́нак
Д. даргі́нцы даргі́нкам
В. даргі́нку даргі́нак
Т. даргі́нкай
даргі́нкаю		 даргі́нкамі
М. даргі́нцы даргі́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

даргі́нец,

гл. даргінцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

даргі́нка,

гл. даргінцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

даргі́нец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. даргі́нец даргі́нцы
Р. даргі́нца даргі́нцаў
Д. даргі́нцу даргі́нцам
В. даргі́нца даргі́нцаў
Т. даргі́нцам даргі́нцамі
М. даргі́нцу даргі́нцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)