даргі́нец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. даргі́нец даргі́нцы
Р. даргі́нца даргі́нцаў
Д. даргі́нцу даргі́нцам
В. даргі́нца даргі́нцаў
Т. даргі́нцам даргі́нцамі
М. даргі́нцу даргі́нцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

даргі́нец, -нца м. дарги́нец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даргі́нец,

гл. даргінцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дарги́нец даргі́нец, -нца м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даргі́нцы, ‑аў; адз. даргінец, ‑нца, м.; даргінка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. даргінкі, ‑нак; ж.

Народ, які жыве ў Дагестанскай АССР.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)