дара́да
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дара́да |
дара́ды |
| Р. |
дара́ды |
дара́д |
| Д. |
дара́дзе |
дара́дам |
| В. |
дара́ду |
дара́ды |
| Т. |
дара́дай
дара́даю |
дара́дамі |
| М. |
дара́дзе |
дара́дах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дара́да ж., прост. (наставление) сове́т м.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дара́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.
Абл. Парада. Якуб часамі даваў такія гаспадарскія дарады, што дзядзька толькі здзіўляўся. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
парада, рада, павучанне, наказ, указанне, настаўленне, кансультацыя, інструкцыя; дарада (разм.); лекцыя, рэцэпт (перан.)
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)