дапі́сванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. дапі́сванне
Р. дапі́свання
Д. дапі́сванню
В. дапі́сванне
Т. дапі́сваннем
М. дапі́сванні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дапі́сванне ср. допи́сывание; см. дапі́сваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дапі́сванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. дапісваць — дапісаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дапіса́ць, -пішу́, -пі́шаш, -пі́ша; -пішы́; -пі́саны; зак., што.

1. Скончыць пісаць што-н.; напісаць да якога-н. месца.

Д. пісьмо.

Д. пейзаж.

2. Дадаць да напісанага; прыпісаць.

Д. некалькі радкоў.

У ведамасці ўсё можна д.

|| незак. дапі́сваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. дапі́ска, -і, ДМ дапі́сцы, ж. і дапі́сванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

допи́сывание

1. дапі́сванне, -ння ср.;

2. дамалёўванне, -ння ср.; см. допи́сывать;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дапі́ска, ‑і, ДМ дапісцы, ж.

1. Тое, што і дапісванне.

2. Р мн. ‑сак. Дадатак да напісанага; прыпіска. Сцёпка наглядаў сцэны размовы моладзі з загадчыкам, прычым заўважаў, што не ўсім ён адмаўляе, робіць часам дапіскі на дакументах. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)