дапаўня́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. дапаўня́ю дапаўня́ем
2-я ас. дапаўня́еш дапаўня́еце
3-я ас. дапаўня́е дапаўня́юць
Прошлы час
м. дапаўня́ў дапаўня́лі
ж. дапаўня́ла
н. дапаўня́ла
Загадны лад
2-я ас. дапаўня́й дапаўня́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час дапаўня́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дапаўня́ць несов. дополня́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дапаўня́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.

Незак. да дапоўніць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дапо́ўніць, -ню, -ніш, -ніць; -нены; зак., што.

Зрабіць больш поўным, дабавіць звыш таго, што маецца; папоўніць.

Д. кош грыбамі.

Д. дакладчыка.

|| незак. дапаўня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. дапаўне́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дополня́ть несов. дапаўня́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дапаўня́цца, ‑яецца; незак.

1. Незак. да дапоўніцца.

2. Зал. да дапаўняць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

восполня́ть несов. папаўня́ць, запаўня́ць; дапаўня́ць; см. воспо́лнить;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

камплектава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; незак., што.

Складаць камплект чаго‑н., дапаўняць да камплекту. Камплектаваць каманду. Камплектаваць школу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

камплектава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны; незак., што.

Дапаўняць да камплекта, складаць камплект чаго-н.

К. бібліятэку.

|| зак. скамплектава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны і укамплектава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны.

|| наз. камплектава́нне, -я, н. і камплекто́ўка, -і, ДМ -то́ўцы, ж.

|| прым. камплекто́вачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дапаўне́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. дапаўняць — дапоўніць.

2. Дадатак, дабаўка да чаго‑н. Дапаўненне да інструкцыі. Унесці папраўкі і дапаўненні ў рэзалюцыю.

3. Даданы член сказа, выражаны назоўнікам ускоснага склону або іншай часцінай мовы ў функцыі назоўніка. Прамое дапаўненне. Ускоснас дапаўненне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)