да́ннік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. да́ннік да́ннікі
Р. да́нніка да́ннікаў
Д. да́нніку да́ннікам
В. да́нніка да́ннікаў
Т. да́ннікам да́ннікамі
М. да́нніку да́нніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

да́ннік м., ист. да́нник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

да́ннік, ‑а, м.

Той, хто плаціць даніну (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

да́нніца, ‑ы, ж.

Жан. да даннік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

да́нник ист. да́ннік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)