дактаранту́ра, -ы, ж.

Форма павышэння кваліфікацыі асобы з мэтай атрымання вучонай ступені доктара навук.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дактаранту́ра

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. дактаранту́ра
Р. дактаранту́ры
Д. дактаранту́ры
В. дактаранту́ру
Т. дактаранту́рай
дактаранту́раю
М. дактаранту́ры

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дактаранту́ра м. докторанту́ра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дактаранту́ра, ‑ы, ж.

Сістэма падрыхтоўкі дактароў навук. // Занятак, дзейнасць дактаранта.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

докторанту́ра дактаранту́ра, -ры ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)