дактара́нт

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дактара́нт дактара́нты
Р. дактара́нта дактара́нтаў
Д. дактара́нту дактара́нтам
В. дактара́нта дактара́нтаў
Т. дактара́нтам дактара́нтамі
М. дактара́нце дактара́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дактара́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Асоба, якая залічана ў дактарантуру для падрыхтоўкі дысертацыі на саісканне вучонай ступені доктара навук.

|| ж. дактара́нтка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. дактара́нцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дактара́нт м. доктора́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дактара́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Вучоны, прымацаваны да навуковай установы для падрыхтоўкі доктарскай дысертацыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

доктора́нт дактара́нт, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)