дакла́дчыца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дакла́дчыца дакла́дчыцы
Р. дакла́дчыцы дакла́дчыц
Д. дакла́дчыцы дакла́дчыцам
В. дакла́дчыцу дакла́дчыц
Т. дакла́дчыцай
дакла́дчыцаю		 дакла́дчыцамі
М. дакла́дчыцы дакла́дчыцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дакла́дчыца ж. докла́дчица

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дакла́дчыца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да дакладчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дакла́дчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які робіць даклад (у 1 знач.).

|| ж. дакла́дчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Дакла́дчыца ’дакладчыца’ (БРС). Запазычанне з рус. докла́дчица ’тс’. Параўн. дакла́дчык (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

докла́дчица дакла́дчыца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Дакла́дчык ’дакладчык’ (БРС). Запазычанне з рус. докла́дчик ’тс’ (утварэнне ад дакла́д, гл.). Параўн. дакла́дчыца.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Дакла́д ’даклад’ (БРС). Паводле Шанскага (1, Д, Е, Ж, 157), бел. дакла́д (як і балг. докла́д) запазычана з рус. докла́д ’тс’. Рус. слова ўтворана бязафіксным спосабам словаўтварэння ад дзеяслова докладати ’дакладваць’. У рус. помніках яно вядома з 1474 г. Сюды адносяцца і дакла́дчык, дакла́дчыца (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)