дажава́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. дажую́ дажуё́м
2-я ас. дажуе́ш дажуяце́
3-я ас. дажуе́ дажую́ць
Прошлы час
м. дажава́ў дажава́лі
ж. дажава́ла
н. дажава́ла
Загадны лад
2-я ас. дажу́й дажу́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час дажава́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дажава́ць сов. дожева́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дажава́ць, ‑жую, ‑жуеш, ‑жуе; ‑жуём, ‑жуяце; зак., што.

Скончыць жаваць; жуючы, з’есці да канца. [Сенатар] дажаваў запхнуты ў рот кавалак вяндліны, выцер рот. Гамолка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дожева́ть сов. дажава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дажо́ўвацца, ‑аецца; незак.

Зал. да дажаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дажо́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да дажаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)