даве́рніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. даве́рніца даве́рніцы
Р. даве́рніцы даве́рніц
Д. даве́рніцы даве́рніцам
В. даве́рніцу даве́рніц
Т. даве́рніцай
даве́рніцаю		 даве́рніцамі
М. даве́рніцы даве́рніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

даве́рніца ж., юр. довери́тельница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даве́рніца, ‑ы, ж.

Жан. да давернік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

даве́рнік, -а, мн. -і, -аў, м. (спец.).

Асоба, якая выдала каму-н. даверанасць ад свайго імя.

|| ж. даве́рніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. даве́рніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

довери́тельница даве́рніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вери́тельница уст. даве́рніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)