дабудава́ць, -ду́ю, -ду́еш, -ду́е; -ду́й; зак.

1. Скончыць пабудову, будаўніцтва.

2. Надбудаваць.

|| звар. дабудава́цца, -ду́юся, -ду́ешся, -ду́ецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дабудава́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. дабуду́ю дабуду́ем
2-я ас. дабуду́еш дабуду́еце
3-я ас. дабуду́е дабуду́юць
Прошлы час
м. дабудава́ў дабудава́лі
ж. дабудава́ла
н. дабудава́ла
Загадны лад
2-я ас. дабуду́й дабуду́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час дабудава́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дабудава́ць сов.

1. достро́ить;

2. разг. (дополнительно построить) пристро́ить

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дабудава́ць, ‑дую, ‑дуеш, ‑дуе; зак., што.

Закончыць будаўніцтва, давесці пабудову чаго‑н. да канца. Пабудаваць клуб. Дабудаваць мост. // Надбудаваць. У 1947 годзе палову сцен, якія не вытрымалі агню і патрэскаліся, раскідалі і дабудавалі дрэвам. «Маладосць».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

достро́ить сов. дабудава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дабудо́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да дабудаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дабудо́ўванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. дабудоўваць — дабудаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падабудо́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Разм. Дабудаваць усё, многае. Падабудоўваць хлявы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прыро́бка ’тое, што прыроблена’ (Ласт., Байк. і Некр.), пры́ро́бка, пры́роб, прыро́бак ’прыбудоўка да хаты або хлява’ (Шушк., ТС), пры́робка ’ўзор на канцы ручніка’ (ТС), сюды ж з іншай семантыкай прыро́бак ’дадатковы, пабочны заробак’ (ТСБМ). Ад прырабі́ць (прыробі́ць) ’далучыць, дабудаваць’, а таксама ’начараваць’ (ТС), гл. рабіць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)