гіраско́п

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гіраско́п гіраско́пы
Р. гіраско́па гіраско́паў
Д. гіраско́пу гіраско́пам
В. гіраско́п гіраско́пы
Т. гіраско́пам гіраско́памі
М. гіраско́пе гіраско́пах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гіраско́п, -а, мн. -ы, -аў, м.

Прыбор у выглядзе вярчальнага цела на вертыкальнай восі, які служыць для падтрымання ў стане раўнавагі якіх-н. прадметаў.

Ваўчок зроблены па прынцыпе гіраскопа.

|| прым. гіраскапі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гіраско́п м., спец. гироско́п

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гіраско́п, ‑а, м.

Махавік (ваўчок) прыбора на свабоднай восі вярчэння, які захоўвае нязменнае становішча пры ўсякім змяненні становішча самога прыбора.

[Ад грэч. hyros — кола і skopeō — наглядаю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гироско́п тех. гіраско́п, -па м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жыраско́п, ‑а, м.

Тое, што і гіраскоп.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гірако́мпас, ‑а, м.

Компас, у якім ролю магнітнай стрэлкі выконвае гіраскоп.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)