гіля́чка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
гіля́чка |
гіля́чкі |
| Р. |
гіля́чкі |
гіля́чак |
| Д. |
гіля́чцы |
гіля́чкам |
| В. |
гіля́чку |
гіля́чак |
| Т. |
гіля́чкай
гіля́чкаю |
гіля́чкамі |
| М. |
гіля́чцы |
гіля́чках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гиля́чка гіля́чка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
гілякі́, ‑оў; адз. гіляк, ‑а, м.; гілячка, ‑і, ДМ ‑чцы; мн. гілячкі, ‑чак; ж.
Даўнейшая назва ніўхаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)