гілякі́, ‑оў; адз. гіляк, ‑а, м.; гілячка, ‑і, ДМ ‑чцы; мн. гілячкі, ‑чак; ж.

Даўнейшая назва ніўхаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гіля́чка,

гл. гілякі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гіля́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гіля́к гілякі́
Р. гіляка́ гіляко́ў
Д. гіляку́ гіляка́м
В. гіляка́ гіляко́ў
Т. гіляко́м гіляка́мі
М. гіляку́ гіляка́х

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ні́ўхі, -аў, адз. ніўх, -а, м.

Народ, які жыве па ніжнім цячэнні ракі Амур і на востраве Сахалін (устарэлая назва — гілякі).

|| ж. ні́ўхка, -і, ДМ -хцы, мн. -і, -хак.

|| прым. ні́ўхскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ні́ўхі, ‑аў; адз. ніўх, ‑а, м.; ніўхка, ‑і, ДМ ‑хцы; мн. ніўхкі, ‑хак; ж.

Народ, які жыве па ніжняму цячэнню Амура і на востраве Сахалін (устарэлая назва — гілякі).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)