гі́з

‘муха’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гі́з гізы́
Р. гі́за гізо́ў
Д. гі́зу гіза́м
В. гі́за гізо́ў
Т. гі́зам гіза́мі
М. гі́зе гіза́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гізава́ць, -зу́ю, -зу́еш, -зу́е; -зу́й; незак. (разм.).

Імкліва бегаць, ратуючыся ад укусаў гіза (у 2 знач.).

Каровы гізуюць.

|| наз. гіз, -у, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гізава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; незак.

Разм. Імкліва бегаць, ратуючыся ад укусу гіза. Каровы гізуюць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гіз м., разг.

1. зоол. (род. гі́за) слепе́нь;

2. (род. гі́зу) состоя́ние возбужде́ния от уку́сов слепне́й (о скоте)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)