гяу́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

У мусульман: пагардлівая назва чалавека іншай веры.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гяу́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гяу́р гяу́ры
Р. гяу́ра гяу́раў
Д. гяу́ру гяу́рам
В. гяу́ра гяу́раў
Т. гяу́рам гяу́рамі
М. гяу́ру гяу́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гяу́р м. гяу́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гяу́р гяу́р, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гяу́р, ‑а, м.

Пагардлівая назва іншаверца ў магаметан.

[Ад тур. gâvur — няверуючы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Гяу́р ’назва іншавераў у мусульман’. Рус. гяу́р ’тс’. Запазычанне непасрэдна з рус. мовы. У рус. мове з тур. giaur, перс. gäbr, а гэта з араб. kāfir ’няверны’. Гл. Локач, 50; Фасмер, 1, 480.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)