густата́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. густата́
Р. густаты́
Д. густаце́
В. густату́
Т. густато́й
густато́ю
М. густаце́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

густата́ ж., в разн. знач. густота́;

г. ле́су — густота́ ле́са;

г. це́ста — густота́ те́ста;

г. насе́льніцтва — густота́ населе́ния

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

густата́, ‑ы, ДМ ‑таце, ж.

Уласцівасць і стан густога. Густата лесу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

густы́, -а́я, -о́е.

1. Які складаецца з мноства аднародных прадметаў, размешчаных блізка адзін каля аднаго.

Г. бярэзнік.

Густое жыта.

Буракі растуць густа (прысл.).

2. Не вадкі, з аслабленай цякучасцю, насычаны.

Густая смятана.

3. Шчыльны, малапранікальны для зроку, святла.

Г. туман.

Густыя воблакі.

4. Пра голас: паўнагучны.

Г. бас.

|| наз. густата́, -ы́, ДМ -таце́, ж. і гушчыня́, -і́, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

густота́ гушчыня́, -ні́ ж., густата́, -ты́ ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кансістэ́нцыя, ‑і, ж.

Ступень шчыльнасці, цвёрдасці рэчыва; густата чаго‑н. Цвёрдая кансістэнцыя. Вадкая кансістэнцыя.

[Ад лац. consistentia — састаў.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́лер, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Светлавы тон чаго-н.; афарбоўка.

Блакітны к.

Сукенка колеру марской хвалі.

2. У жывапісе: адценне фарбы, густата, ступень яе яркасці.

|| прым. ко́лерны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гушчыня́ ж.

1. см. густата́;

2. гу́ща;

у са́май ~ні́ нато́ўпу — в са́мой гу́ще толпы́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́лер, ‑у, м.

1. Светлавы тон чаго‑н.; афарбоўка. Чырвоны колер. Светлы колер. □ У хмызняку віднеліся распятыя палаткі, зялёна-рабыя, пад колер лісця. М. Ткачоў. А квяцістыя зоры, бы дыяменты, усыпаюць усё неба, дрыжаць, пераліваюцца колерамі вясёлкі. Колас.

2. У жывапісе — адценне фарбы, густата, ступень яркасці яе.

3. Спец. Падрыхтаваны для афарбоўкі чаго‑н. састаў фарбы.

[Ад лац. color.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)