гурча́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. гурча́нне
Р. гурча́ння
Д. гурча́нню
В. гурча́нне
Т. гурча́ннем
М. гурча́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гурча́нне, см. урча́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гурча́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. гурчаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. З-за Нёмана даносілася глухое гурчанне далёкага грому. Колас. Пад вокнамі звінеў ручай. Калі было адчынена акно, Федзя чуў яго гурчанне, такое мяккае, лагоднае, падобнае на мурлыканне кошкі. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гурча́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -чы́ць; незак.

Раўнамерна, прыглушана гудзець (пра матор, ваду і пад.).

Пад акном гурчаў трактар.

|| наз. гурча́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)